Van God los
Toen ik niet meer in
Hem geloofde en dat voor het eerst durfde uitspreken, heb ik Hem in stilte
onmiddellijk erna mijn excuses aangeboden. U moet mij begrijpen: ik ben
geen held en Hij is een toornig wezen, met zijn hel en vagevuur. Op mijn tiende liep ik nog door de boomgaard in
de hoop dat Zijn Onbevlekte Maria aan mij verschijnen zou, maar nadat een zure
pater in het eerste middelbaar mijn kritische vragen met een nipt voldoende
beloonde, maakte ik me van God los. Niets
of niemand in de kosmos. Zonde van de tijd. En het zou me niet verwonderen
dat Hij – ik blijf me Hem nog altijd als een gefronste baardman op een wolk
voorstellen - er binnenkort nog eentje
gaat verliezen.
Verleden week besloot Poppy dat ze mee wilde koken. Gezwind viste ze haar vrolijke roze met witte bollenschort uit de lade. Ze was een heel tijdje zoet met strikken en verliet nadat ze eindelijk werkklaar was doodgemoedereerd de keuken om verder met de barbies te spelen. U weet hoe dat gaat met kinderen. Van de hak op de tak. Boosheid en vrolijkheid, amusement en verveling, ze proppen het allemaal met het grootste gemak in een tijdspanne van vijf minuten.
Een half uurtje later komt ze mét schort aan tafel zitten. Op de vraag van haar vader of ze me in de keuken geholpen heeft, roept ze vol overtuiging “jaaaa” en knikt haar hoofd er bijna af. Je gelooft zo dat zij in de keuken de lakens uitgedeeld heeft.
“Mwa,” mompel ik, eersteklas spelbederver. “Ze heeft vooral 'alsof' meegeholpen.”
“Mama!” roept Poppy verontwaardigd.
“Wat?” Ik speel de vermoorde onschuld. “Moet ik dan soms liegen, of wat?”
“Ja, natuurlijk!” roept ze met grote vanzelfsprekendheid.
“Dan word ik wel gestraft door God, hoor.”
Het is niet omdat ik niet in Hem geloof, dat ik geen misbruik meer maak van zijn dreigende kracht. U moet mij begrijpen: ik ben Sinterklaas en de paashaas al kwijt en een mens moet zich toch ergens aan kunnen vasthouden. Maar het haalde al niks meer uit, want mijn dochter stak haar neus in de lucht en zei met de air van Pippi Langkous:
“Poe, ik lieg de hele tijd en God heeft me nog nooit iets gedaan.”
Verleden week besloot Poppy dat ze mee wilde koken. Gezwind viste ze haar vrolijke roze met witte bollenschort uit de lade. Ze was een heel tijdje zoet met strikken en verliet nadat ze eindelijk werkklaar was doodgemoedereerd de keuken om verder met de barbies te spelen. U weet hoe dat gaat met kinderen. Van de hak op de tak. Boosheid en vrolijkheid, amusement en verveling, ze proppen het allemaal met het grootste gemak in een tijdspanne van vijf minuten.
Een half uurtje later komt ze mét schort aan tafel zitten. Op de vraag van haar vader of ze me in de keuken geholpen heeft, roept ze vol overtuiging “jaaaa” en knikt haar hoofd er bijna af. Je gelooft zo dat zij in de keuken de lakens uitgedeeld heeft.
“Mwa,” mompel ik, eersteklas spelbederver. “Ze heeft vooral 'alsof' meegeholpen.”
“Mama!” roept Poppy verontwaardigd.
“Wat?” Ik speel de vermoorde onschuld. “Moet ik dan soms liegen, of wat?”
“Ja, natuurlijk!” roept ze met grote vanzelfsprekendheid.
“Dan word ik wel gestraft door God, hoor.”
Het is niet omdat ik niet in Hem geloof, dat ik geen misbruik meer maak van zijn dreigende kracht. U moet mij begrijpen: ik ben Sinterklaas en de paashaas al kwijt en een mens moet zich toch ergens aan kunnen vasthouden. Maar het haalde al niks meer uit, want mijn dochter stak haar neus in de lucht en zei met de air van Pippi Langkous:
“Poe, ik lieg de hele tijd en God heeft me nog nooit iets gedaan.”
Reacties