Posts

Posts uit juli, 2011 tonen

Your skin makes me cry

In de auto op weg naar de bank. Ik luister naar twee stuntelende kandidaten die meedoen aan een quiz op Studio Brussel. Ze slagen er niet in om bij de begintonen het juiste lied te plaatsen. Nirvana, zegt er één. The Seks Pistols, denkt de ander luidop. ‘O gij, dwazen!’ roep ik. ‘Een hond met een dubbele oorontsteking kan zelfs horen dat het hier om Creep van Radiohead gaat!’ Zelf ken ik, net zoals de twee deelnemende sufkoppen, de antwoorden op de daaropvolgende vragen ook niet. Op de één of andere manier is het mij ontgaan dat de rode onderbroek van het nieuwe supermanpak gaat sneuvelen. Die hele superman laat mij trouwens siberisch koud. Zelfs zonder onderbroek. U had toch ook al van het begin door dat Clark Kent en hij één en dezelfde persoon waren? Van hetzelfde laken een broek bij Zorro. Ik heb het al eens eerder geschreven in een ander verband: ze mogen mij veel wijsmaken, graag zelfs, maar ik moet het wel geloven. Na de quiz laten ze bij Studio Brussel het hele nummer op ons

siroopstalactieten

Don’t judge a book by its cover, oftewel, gelieve de moeder niet op basis van haar flesjes hoestsiroop of koortswerende middelen te beoordelen. Stelt u zich een lege wijnfles voor met een lange kaars erin op het einde van een feestje. Het kaarsvet druipt royaal tot op het papieren tafellaken. Zo zien mijn fiolen er namelijk uit. Ik beken: de siroopstalactieten floreren geweldig in mijn apothekerskastje. Ik stond daar verder niet bij stil. Tot ik op een blauwe maandag eens zo een fles met een ziek kind meegaf aan mijn schoonmoeder en het op het einde van de dag helemaal blingbling terugkreeg. In een plastic zakje. Met een elastiekje er rond. De fles. Niet het kind. Dat je suikersporen gemakkelijk verwijderen kan onder een lauwe waterstraal, is een wetenswaardigheid die zich vast ergens schuilhield in de schaduw van één of andere hersenkwab. Het was zo één van die mogelijkheden waar ik gewoon niet bij stil had gestaan. Geen moment aan gedacht. Onlangs bleek ik gelukkig niet de enige ‘vie