ann schribbelt

Ik schrijf op mijn hand: een woord, een beginletter. Een blad papier kan natuurlijk ook dienen. Maar papier raakt kwijt en mijn hand hangt vast. In tegenstelling tot mijn horribel hoofd. Dat heeft de vervelende eigenschap om te vergeten waar ik dingen leg. Alles wat niet te groot of te zwaar is, komt daarvoor in aanmerking. Let me line up the usual suspects: mijn sleutelbos, de gsm, allerlei paperassen (waardoor ik sinds kort weet dat het precies negen Euro kost om een duplicaat te laten maken van de loonfiche die je nodig hebt om je belastingsbrief in te vullen), de helft van een paar kousen, een paraplu, een pas gekocht doosje met panty’s (dat ik terugvond bij het oud papier tijdens de zoektocht naar de loonfiche),… Maar er is meer aan de hand. Ik vergeet ook woorden. Sommige van hen verkiezen met stugge volharding om op mijn tong te blijven liggen. Daar sta ik dan op een woensdagvoormiddag aan een kraampje een beetje hulpeloos te wijzen naar… naar…, nee, dat daar, nee…. De blozend

1. Met de autobiografie van Roald Dahl in een zakje wandel ik de Standaard boekhandel uit en denk aan een uitspraak die Dahl ooit deed : “Above all, watch with glittering eyes the whole world around you because the greatest secrets are always hidden in the most unlikely places.” Laat ik dat maar eens doen in plaats van blind, in gedachten verzonken rond te wandelen, bedenk ik, en kijk ongegeneerd naar een man die tegen de gevel van een huis geleund staat. Zijn linkermouw is leeg, stel ik geïnteresseerd vast, en hij steekt een beetje zielig in de zak van zijn anorak. De man staart me dreigend aan alsof ik de arm eigenhandig van zijn magere lijf heb afgedraaid. Ik begrijp zijn frustratie. Stel dat hij een vreselijke vrouw heeft. Hij zou zelfs niet eens in staat zijn om haar eigenhandig de strot dicht te pitsen. Begrijp me niet verkeerd: hij zou zoiets nooit doen, nog geen vlieg wenst hij kwaad toe. Maar het feit dat er ineens zoveel minder opties zijn. Dat wringt. 2. In de krant lees ik

Ik neem plaats in de bus op het zitje achter de ruimte die voorzien is voor de kinderwagens. Een slechte keuze. Mijn voeten raken de vloer niet. Als ik mijn zitvlak naar voren schuif, kan ik eventueel met de tippen van mijn schoenen de grond kussen. Ik ben geen vijftien jaar meer en schuif mijn zitvlak snel terug naar achteren. Telkens wanneer de bus vertraagt of versnelt, wiebelen mijn benen. Ik lijk wel zes. Vijf minuten eerder spreek ik aan de bushalte een roodharige vrouw aan. Ze lijkt op iemand van heel lang geleden, maar ze is het niet. Dat laat ze me uiterst minzaam weten. “Ik organiseerde daar toen een tekenatelier,” ratel ik verder tegen de vrouw, die zo klein mogelijk glimlacht en af en toe haar frêle schouders ophaalt. Ze heeft precies dezelfde bos rode krullen en dezelfde felblauwe ogen met donker aangezette wuivende wimpers. Waarom doet ze nu zo moeilijk? Waarom kan ze niet gewoon die vrouw van toen zijn? Eenmaal in de bus diept ze uit haar tas een agenda van een indrukwek

Tien jaren geleden. Ik wandel op wankele benen van het ziekenhuis naar ons appartement. Even daarvoor hebben ze terwijl ik slaap een mislukte garnaal uit mijn baarmoeder verwijderd. Thuis buig ik me over het vraagstuk: ‘waarom heeft iemand pijn aan iets wat er niet meer is’ en probeer in de rode zetel met kussens een baarmoeder voor mezelf te maken. De televisie mag aan, het geluid gedempt, alsof de buitenwereld door een moederbuik gefilterd wordt. Vanuit een ooghoek zie ik een vliegtuig een toren doorboren. Het is te vroeg voor actiefilms, denk ik en zap naar een ander kanaal. Daar staat de toren ook te branden. Het beeld blijft zich van het ene naar het andere kanaal voortplanten op mijn scherm. Ik leg mijn verdrietige en broze gedachten even het zwijgen op. Ik luister. En kijk. De hele dag blijf ik luisteren. En kijken. Naar het tweede vliegtuig. En de tweede toren. Naar de vuurwolken en de brandweerwagens. Naar de wegvluchtende mensen onder het stof. Naar dat stof dat op neerdwarr